San Juan del Sur en Ometepe

Waar moet ik beginnen? Bij het begin, maar het San Juan del Sur lijkt alweer zo lang geleden. Inmiddels zit ik in Leon en moet ik ook nog schrijven over Granada en Corn islands maar dat verslag volgt.
Als ik weer aan san Juan denk dan komt er automatisch een hele grote glimlach op mijn gezicht. In San Juan zijn we (ik reisde tot en met vandaag samen met Suzanne) bijna een week gebleven om te surfen, paard te rijden op het strand en om te feesten. Suzanne had surf les genomen ik ben lekker zelf gaan oefenen op de verschillende stranden dichtbij San Juan. Na de derde dag surfen had de leraar van Suzanne me aangeraden even niet te surfen, aangezien mijn knien en handen er niet uit zagen (overal schaafwonden en brandplekken), reizen is heus niet alleen maar genieten voor degenen die dat nog steeds denken... Tussendoor hadden we dus een hele vette paardrijdtocht geboekt. 3 uur paardrijden door de bergen en uiteindelijk helemaal los in galop op het strand. Fantastisch was dit, zulke mooie strandjes bezocht met de paarden, de manen in de wind heerlijk!
In San Juan kwamen we ook weer Evie tegen en Babs (twee nederlandse chickas die ik al eerder had ontmoet) en met hen hebben we 3 dagen heerlijk gefeest en gegeten. In San Juan hebben ze de beste smoothies, rummetjes en echt super lekker eten. De avondjes stappen waren super, van dansen op live muziek, tot gitaar muziek aan het strand tot Bastille achtige moves. Misschien dat ik nog wel even terug ga om wat meer te surfen enzo.
In San Juan hebben we Jonathan leren kennen, een super aardige Canadees die later zijn motor heeft verkocht aan Philipp om een geweldig busje te kopen waarin je kan slapen. Met deze bus zijn we met zn allen naar Ometepe gegaan, Philipp die achter ons aanreed op de motor. Wat een avontuur; je blijkt de ferry moeten te reserveren en zeker die dag aangezien het grootste festival allertijde die dag ging plaatsvinden (ja ik zeg die dag, omdat ik niet precies meer weet welke dag het was... who cares?) Dat was ook de reden dat wij gingen, anders was ik nog wel even in San Juan gebleven. Maar goed, bij de ferry, een afgedankt bootje uit Nederland, hadden we het laatste plekje weten te bemachtigen en gingen we met sunset naar Ometepe. Uiteraard hadden we ons allemaal goed inlezen over het eiland, not!!, en wisten we precies hoe we naar het festival zouden gaan. Ja festival, dan denk je toch aan grote velden met harde muziek en meerdere podia? Dat kan je niet missen! Nou op Ometepe gaat het er anders aan toe, het was in de middle of nowhere. Het werkte niet in ons voordeel dat het al donker was en we kwamen aan in voor ons gevoel de jungle waar we de orange van aan de weg (grootste hobbel de bobbel pad wat je met auto kan begaan) hebben geparkeerd. Die orange van was ook onze slaapplaats want er reden die nacht vanaf het festival geen of niet voldoende taxis en op deze manier hadden we toch een slaapplaats voor ons 5en. Nou het festival, geweldig echt dus helemaal afgelegen op Ometepe eiland aan het strand. Veel disco lichten en een mannetje of 200-300 die aan het dansen waren of bij een van de drie kampvuurtjes zaten te chillen. De muziek was bij aankomst een soort skyradio replica, maar gelukkig werd het binnen een uurtje goede muziek zoals ik die graag heb op een festivalletje. De broertjes waren er ook, gezellig in de jungle ;)
Na het festival was iedereen of aan het landen of behoorlijk tipsie en moesten we slapen in de van, tja dat was niet heel comfortabel, maar wel een leuk avontuur. Vroeg in de ochtend hadden suzanne en ik het gehad en hebben we gelift naar Santa Cruz! Wat een avontuur was dit weer; we zaten op ´de cockpit/ het dak´ van de organisatie die al het festival materiaal op het dak van het vrachtwagentje hadden geknoopt. Daar gingen we dan over de fijne weg, soms bleven we haken aan een boom en moesten we weer een stukje terug. Harde muziek uit de speakers (7 uur in de ochtend in de bossen), oh wat een slappe lach momenten hebben we daar gehad.Uiteindelijk zijn we gedropt bij een boerderijtje waar we hebben ontbeten tussen de kippetjes en babykonijntjes! Make my day als ik brak ben!!
Verder op Ometepe naar hele mooie natural springs gegaan waar we onze kater hebben kunnen uitrusten. De volgende dag meer actie, met de motor om Concepcion heen rijden, goed plan. Niet even informeren naar de wegen gewoon doen. De, toen nog motor van Jonathan, gehuurd en gaan. Motor was helemaal niet geschikt voor de wegen die wij moesten gaan doen, bijna geen profiel op de banden en weinig vermogen zeker als je er met twee op zit, maar afijn daar gingen we dan. Slechte slechte wegen, niet te doen. Ruim anderhalf uur over een soort strandweg gereden, overal rotsen en iets te stijle hellingen. Dus hier ook mijn eerste valpartij gemaakt, maar of het deze naam mag krijgen weet ik niet, het was meer de motor in het zand laten vallen en er zelf vanaf springen, maar toch alles moet een eerste keer zijn. Suzanne heeft er in ieder geval een mooi aandenken aan, blauwe heup! (moet je er ook maar af stappen,... haha grapje)
Maar we laten ons niet bangmaken, die vulkaan moet beklommen worden, ja niet Concepcion want die werd afgeraden vanwege de temperatuur en het ontbreken van bomen voor schaduw, bovendien zou deze minder mooi zijn, dus Maderas werd het. En die hebben we beklommen hoor, een tocht van 3,5 uur omhoog en 3,5 uur omlaag. Een uurtje bij de krater gezeten om te lunchen en toen met een d tour terug naar beneden omdat we dan wat fantastische uitzichten hadden. En de d tour was het meer dan waard, geweldig mooi. Ometepe is een eiland met twee vulkanen in een heel groot meer (grootste van centraal amerika). Op de top heb je dus uitzicht over deze beide vulkanen. Maderas is overigens al decennia lang niet meer actief, Concepcion nog wel. Maderas is helemaal begroeid en heeft een mooi flora en fauna. ´s avonds waren we gesloopt en hebben we nog een hapje gedaan met jonathan en co. De volgende dag wilden we van het eiland af, we werden helemaal gek van ons hostel: allemaal eendagsvliegen, ik werd er gek van, nog nooit zoveel vliegen gezien. En het personeel was ook helemaal geflipt, begonnen om 7 uur in de ochtend met drankspelletjes en drugs is eerder een regel dan een uitzondering in het hostel. Wij voelden ons hier niet heeeeel erg fijn, dus vamos little morgans. En ciao Ometepe.
Olaaaa Granadaaaaaa